Dag lieve mensen!

Het duurde allemaal even, maar ik ben er. Corinth, Texas wordt mijn nieuwe thuis voor aankomend jaar!

Het begon allemaal donderdag ochtend, heel vroeg. Mijn wekkertje ging kwart over 4, na een nacht van weinig slaap. Ik voelde me dus totaal niet fit, maar niks aan te doen. Ik was niet echt bang ofzo die ochtend, maar ook niet super blij. Het is zo dubbel!

We reden rond half 6 weg, eerst Karin ophalen en toen door naar het vliegveld. Er waren allemaal lieve mensen die mij kwamen uitzwaaien, waar we eerst even koffie mee gingen drinken. Toen gingen we naar mijn vertrekhal waar Bob (YFU) op ons zou wachten. Ik vloog -thank you God- samen met twee andere Amerika gangers: Tom en Angelique.

We gingen gelijk onze bagage inchecken en ik had perongeluk 0.8 kg te veel, maar dat zag de meneer door de vingers. Daarna gingen we weer terug naar de uitzwaai-mensen om afscheid te nemen. En jezus, dat was zwaar! Er zijn aardig wat tranen gevallen en ik vond het totaal niet leuk!! Maar er was nog steeds weinig besef dat ik een heel jaar weg ga, want het is zo onwerkelijk. Toen gingen we door de douane en kwam Julia nog even met een betraand koppie aanrennen voor een laatste knuffel. Dus weer huilen, dus de oude man naast mij keek me nogal raar aan. Maar vanaf het moment dat we door de douane gingen was ik dat alweer vergeten en waren we wat vrolijker. We hebben even gewacht en gingen toen vliegen. Ik zat naast het raampje (Yeah!), daarnaast Tom en daarnaast Angelique. Het was een lange vlucht zonder slaap, maar na acht uur kwamen we aan in Washington. Het was daar 13:30 terwijl het voor ons gevoel al 19:30 was, nogal raar dus! We hebben lang gewacht, en Angelique vertrok om 17:00 naar Salt Lake City, waar zij dit jaar zal gaan wonen. Tom en ik bleven wachten en kwamen er helaas achter dat onze vlucht niet om 18:00 meer zou gaan, maar vertraagd was en om 19:00 zou gaan. Helaas kwamen we er even later weer achter dat 'ie nog eens 20 minuten vertraging had.

We hebben dus enorm lang gewacht op het nogal lelijke Washington Airport, wel 5 uur, om vervolgens de mededeling te horen dat ''Flight UA 125Y is canceled''. Dus wat nu?!?! Zitten we dan, twee 17 jarige uit Nederland in Washington. En er was ook geen nieuwe vlucht die dag, wat het nog erger maakte. Gelukkig liepen er mensen van YFU rond om de studenten op het vliegveld te helpen (er was zo'n beetje een invasie van Duitse YFU studenten, met een erg mooi YFU t-shirt..) . Die YFU-helpers waren er dan wel niet voor Tom en mij, maar ze wilde ons wel graag helpen aangezien we dezelfde vlucht hadden als een aantal duitsers die zij moesten begleiden. We hebben tot 20:00 op het vliegveld zitten wachten en Tom, ik en twee duitse YFU'ers konden gelukkig vrijdag ochtend om 6:20 al een vlucht krijgen. De rest moest wachten tot vrijdag middag/avond of zelfs zaterdag.

Ook regelede ze een hotel, maar wat een gedoe zeg! De YFU medewerkers zijn wel 3 uur bezig geweest om alles te regelen en rond 10 uur gingen we eindelijk naar het hotel. Voor mijn gevoel was het dus al 4 uur in de ochtend, en aangezien ik die nacht daarvoor ook maar 2 uur had geslapen en ziek was, was ik helemaal op. In het hotel kregen we eerst nog pizza (huge American pizza) en wat cola (een huge American Cola fles). Daarna konden we eindelijk slapen. Maar echt slapen was het dus niet, aangezien mijn verschrikkelijke hoest nog erger is als ik lig. Dus dat was weer een nachtje van 3, hooguit 4 uur slaap. De volgende ochtend om 4:30 weer fris en fruitig naar het vliegveld vertrokken,

Vanaf toen ging alles gelukkig goed, en stegen we om 6:20 op. Ik heb zelfs nog (Ja, ik ja) geslapen in het vliegtuig, omdat ik zo op was. We landen om 8;20 in Dallas, en om de moeheid nog erger te maken was er weer een tijdsverschil met Washington.

Toen was ik wel een beetje zenuwachtig! Alleen Karmen zou me ophalen, want Meryn moest naar school voor foto's en Maci was net met het vliegtuig vertrokken naar Alabama voor een bruiloft. Vanaf dat we uit het vliegtuig waren duurde het maar 1 minuut voor we bij de bagage claim waren, waar de hostfamilies zouden wachten. Gelukkig herkende ik karmen ook gelijk en ze had een groot vel bij zich waarom stond: ''Welcome to Texas Sophie'' . Heel leuk! Ze was samen met haar buurvrouw, ook super aardig. Daarna gingen we naar de Auto en reden we naar huis. Ik had het niet verwacht maar Texas ziet er best leuk uit! Ze vroeg of ik honger had en we gingen door een ontbijd drive-through. Ik had niet heel erg honger maar nam toch maar koffie en yoghurt met fruit. Wat kennelijk niet erg normaal was want Karmen en de buurvrouw namen ontbijt burrito's en nog meer dingen die wij gewoon als avondeten zouden eten. Daarna gingen we naar huis. Wat een mooie buurt! Ik had echt het idee dat ik in de straat van Desprate Houswives of iets terecht was gekomen. Echt super mooi en allemaal grote huizen. Toen we aankamen rijden bij mijn thuis voor aankomend jaar, viel me mond helemaal open. Dit vinden ze hier normaal, maar bij ons zou het een villa van een miljoen zijn.

Meryn was thuis en kwam me gelijk begroeten, en gaf me een rondeiding. Ik heb 10 minuten lang kwijlend rondgelopen. Echt een mooi, groot huis! Foto's komen zo spoedig mogelijk.

Daarna heb ik even met Meryn gekletst en daarna was het tijd voor een lekkere douche. Toen ik uit de douche kwam vonden ze het wel tijd om te lunche, en nee dat doe je niet thuis maar natuurlijk buiten de deur! We gingen ergens heen, erg schattig, en ik bestelde maar een salade om gezond te blijven en water. Het drinken mag je zelf vullen in een super groot glas. Maar toen ik mijn ''Salade'' kreeg, kreeg ik een broodje met een soort tonijnsalade en een blaadje sla met daarnaast chips en een mini cakeje ??? . Niet wat ik had verwacht, maar ik vond het wel grappig en dit schijnt een hele normale combinatie te zijn.

We moesten na 20 minuutjes weer door naar de tandarts voor Meryn, en daarna door naar school om me in te schrijven. Wat helaas niet kon, dus kreeg ik maar een rondleiding. Het is echt een reuzachtige school, waar ik nog flink in zal gaan verdwalen.

Daarna weer naar huis. Ik was natuurlijk helemaal kapot. ookal was het pas 1 uur 's middags. Dus ging ik even liggen, met het idee een uurtje te slapen. En werd ik later weer wakker en zei de klok naast mij dat het 8:30 was. Ik moest even denken maar kwam daarna tot de conclusie dat ik dus van 2 uur 's middags tot de volgende dag half 9 heb geslapen. Ik liep naar de woonkamer/keuken waar Karmen was, en vroeg of ik avondeten wilde want ze had allemaal dingen voor me gekocht (ook jam, kaas en brood omdat ik vertelde dat wij brood met jam of kaas enzo eten haha), en ze had ook een soort burrito gerecht. Maargoed, ik zat dus even na te denken want wie eet dat nou in de ochtend. Maar het is Amerika, dus ja, alles kan! Ik nam een klein beetje en toen vertelde ze dat Nathan pas laat thuis zo komen van z'n werk.

Toen besefde ik me pas dat het dus half 9 in de avond was. Hallo jetleg! Ik baalde hard want hoopte op geen zware jetleg, maar 3 dagen met weinig slaap+7 uur tijdsverschil+een lange reis+ziek zijn geeft dus wel een flinke jetleg.

Karmen en Meryn zijn echt heel aardig aardig, en zeggen over alles '' I'm sorry!'' en steeds dingen als ''Thank you, that is sweet''. Echt Amerikaans maar wel heel lief. Nathan heb ik nog niet ontmoet, want die komt dus laat thuis.

En dat was alles wat ik tot nu toe heb beleefd, want het is hier nu kwart over 10 en ik ga zo maar weer slapen want ben nog steeds erg moe.

Ik plaats een paar foto's die ik op mijn mobiel had onder een map met de gelijknamige naam van dit verhaaltje. Meer foto's van het huis en zo komen later. want ik vind het een beetje raar om gelijk hun hele huis te fotograferen ..

Liefs van Sophie